स्वर्ग

एक प्रवासी आपल्या घोडा व कुत्र्याला घेऊन रस्त्यावरून चालला होता. जेव्हा ते एका मोठ्या विशालकाय अशा झाडाजवळून जात होते तेव्हा त्यांच्यावर आकाशातून एकदम वीज पडली आणि ते तिघे त्याच क्षणी मरण पावले. परंतु त्या तिघानाही आपण जिवंत नसल्याची जाणीव झाली नाही आणि ते चालतच राहिले. कधी कधी मृत शरीरांना आपला शरीरभाव सोडावयास वेळ लागतो.







त्यांचा प्रवास खूप लांबचा होता. आकाशात सूर्य चांगलाच तळपत होता. त्या तिघानाही खूप दम लागला होता. घामाने डबडबले होते आणि तहान पण खूप लागली होती. ते पाणी शोधत शोधत निघाले होते. रस्त्याच्या वळणावर त्यांना एक भव्य दिव्य असं द्वार  दिसलं जे पूर्णपणे संगमरवरी होतं. त्या द्वारातून ते एका स्वर्ण जडित मंडपात आले. तिथून पुढे बरोबर मध्यभागी एक कारंजा होता आणि त्यातून पांढरे शुभ्र स्वच्छ पाणी फवारले जात होते. 




तो प्रवाशी पहारेकऱ्याला म्हणाला "नमस्कार दादा, किती सुंदर जागा आहे हो !".
"हा स्वर्ग आहे." तो पहारेकरी म्हणाला.

"किती चांगले झाले नाही आम्ही चालत चालत स्वर्गात येऊन पोहोचलो, आम्हाला खूप तहान लागलीय हो." तो प्रवाशी म्हणाला.
"इथलं पाणी खूप छान आहे, तुम्ही पाहिजे तितकं पाणी पिवू शकता." पहारेकरी म्हणाला.
"माझा घोडा आणि कुत्रा पण खूप तहानलेले आहेत." प्रवाशी म्हणाला.

त्या प्रवाशाने पहारेकरी दादाला धन्यवाद दिले आणि ते तिघेही पुन्हा मार्गस्थ झाले. आणखी खूप चालल्यावर ते एका बगीच्याजवळ पोहोचले. त्याचा प्रवेश दरवाजा खूपच जीर्ण होता आणि आत जाण्याचा मार्ग पण भरपूर धुळीने माखलेला होता. आत पोहोचल्यावर त्यानं पाहिलं कि एका झाडाच्या सावलीत एक माणूस डोक्याला टोपी घालून झोपलेला होता.




"माफ करा पण इथे जनावरांना पाणी प्यायला मनाई आहे." पहारेकरी म्हणाला.

हे ऐकून प्रवाशी निराश झाला, त्याला खूप तहान लागली होती पण त्याला एकट्याला पाणी प्यायचे नव्हते, त्याचे जोडीदार पण तहानलेले होते ना.
"नमस्कार दादा," तो प्रवाशी त्या माणसाला म्हणाला,"मी माझा कुत्रा आणि घोडा खूप तहानलेले आहोत , थोडं पाणी मिळेल का दादा?"

"हा स्वर्ग आहे." तो माणूस म्हणाला.




तो माणूस त्या प्रवाशाला एका दिशेला बोट करत म्हणाला," तिकडे तो खडकाळ भाग दिसतोय न तुम्हाला , त्याच्या मधोमध एक पाण्याचा झरा आहे. जा हवं तेवढं पाणी प्या अगदी तृप्ती होईपर्यंत."

ते तिघेही जण त्या ठिकाणी पोहोचले आणि तिघांनीही मनसोक्त पाणी पिऊन आपली तहान भागवली. नंतर तो प्रवाशी त्या माणसाजवळ आला आणि म्हणाला,"खूप खूप धन्यवाद दादा, छान पाणी होतं , अगदी तृप्त झालो आम्ही पाणी पिऊन."
"पण हि कोणती जागा आहे दादा,"

तो माणूस हसत हसत म्हणाला,"नाराज होऊ नका दादा, त्या संगमरवरी स्वर्ग वाल्यांचा आमच्यावर खूप उपकार आहे, त्या ठिकाणी असे सर्व लोक थांबतात जे स्वार्थी असतात. स्वत: साठी ते आपल्या जवळच्यांना ,मित्रांना सुद्धा सोडू शकतात."




"स्वर्ग? पण याच मार्गावर आम्हाला पाठीमागे एक संगमरवरी ठिकाण भेटलं. आणि तिथला रखवालदार पण म्हणाला कि हा "स्वर्ग" आहे म्हणून.
"नाही...नाही... तो स्वर्ग नाही तो नरक आहे."

प्रवासी गोंधळला, संभ्रम अवस्थेत तो म्हणाला ,"कृपा करून मला असं कोड्यात टाकू नका , हा नक्की काय प्रकार आहे , मला तर काहीच कळेनासे झाले आहे."

(ही कथा पौउलो कोएलो यांच्या "The Devil and Miss Pyrm" या पुस्तकातील कथेवर आधारित)







© प्रमोद जोशी